Juli 1944. In Europa zijn de Britten bezig een bloederige oorlog uit te vechten tegen de Duitsers. Ondanks de miljoenen doden en gewonden gaan de Britten toch door met wat ze noemen ‘vechten voor de vrijheid’ en ‘je vaderland boven alles’. Je zou denken dat in deze tijd de koloniën van de Westerse landen meer vrijheid zouden krijgen, aangezien hun machthebbers overal schreeuwen dat zij vechten voor de vrijheid, dat zij vechten voor de democratie. Niets is minder waar. Het is deze tijd dat Bharat door de Engelsen het meest vernederd wordt. Het is deze tijd wanneer de Britten de Indiërs het meest terroriseren en onderdrukken. Het is deze tijd dat de premier van Brittannië, Winston Churchill, de Indiërs zelfs openlijk uitmaakt voor honden. Maar het is ook deze periode dat de Britten voor het eerst geconfronteerd worden met een vrij Indiaas leger van 50.000 man sterk. Voor het eerst vechten de Britten tegen een goed uitgerust Indiaas leger onder leiding van één man die alleen één ding voor ogen heeft, de onafhankelijkheid van Bharat. Zijn naam: Subhash Chandra Bose.
Subhash Chandra Bose wordt geboren op 23 januari 1897 in Cuttack, Orissa. Zijn sterk verwesterde vader heet Janakinath Bose en zijn moeder Prabhavati Devi. Subhash groeit op in een welvarende familie. Zijn vader is daarom erg pro-Engeland. Hij leert Subhash dat het goed is dat de Engelsen de baas zijn in Bharat, aangezien zij voor eenheid en rust zorgen. Om ervoor te zorgen dat Subhash de andere kant van de Britse overheersing niet ziet, de kant van onderdrukking, terreur en extreme armoede onder het volk, mag Subhash nooit zonder zijn toestemming buiten de villa gaan en als hij naar buiten gaat moet dat met iemand die alleen de ‘mooie’ routes neemt.
Subhash zelf is van kinds af aan opstandig tegen zijn ouders en weet dat zijn vader iets wil verbergen. Op zijn 15e loopt hij samen met zijn vriend weg van huis richting Calcutta. Zijn doel is om als een pelgrim door deze stad te lopen om te zoeken naar de waarheid. Op straat raakt Subhash erg geschokt door wat hij allemaal te zien krijgt. De werkelijkheid is heel anders dan zijn vader hem heeft voorgehouden. Overal ziet hij extreme armoede onder zijn landgenoten. Ondanks de enorme rijkdommen van Bharat ziet hij krotten met daarin sterk vermagerde gezinnen. Overal ziet hij verregaande discriminatie en vernedering van zijn landgenoten. Zo mogen Indiërs, zelfs in hun eigen land, helemaal geen gebruik maken van de openbare voorzieningen en dat wordt duidelijk kenbaar gemaakt met de borden waarop staat: ‘Dogs and Indians are not allowed’ (honden en Indiërs zijn hier verboden). Vanaf dit moment groeit zijn afkeer tegen de Britten.
In zijn tienerjaren studeert Subhash aan de Calcutta Universiteit. Hier valt hij sterk op door zijn drang om op te komen voor anderen. Tijdens de pauzes speelt hij niet buiten, maar discussieert hij met zijn klasgenoten, vooral over de rechten van de boeren. De boeren vormen de motor van iedere samenleving, maar toch worden zij het meest onderdrukt. Ook valt hij op vanwege zijn hoge cijfers. Door zijn fantastische cijfers mag hij studeren aan één van de beste universiteiten van Engeland, de Universiteit van Cambridge. Ook hier doet hij het heel goed. Binnen anderhalf jaar studeert hij af en eindigt hij in de top vier. Door zijn hoge intelligentie vragen de Britten hem om een Britse topambtenaar te worden in Bharat. Ondanks dit dringende verzoek zegt Subhash nee en gaat hij terug naar zijn vaderland.
In India zet Subhash zich volledig in om een politicus te worden die echt opkomt voor de belangen van het volk. Gesteund door zijn Cambridge-diploma en zijn families netwerken, wordt hij in 1923 voorzitter van de ‘All India Youth Congress’, een partij die opkomt voor de kinderrechten. Hij wordt ook redacteur van de nationalistische krant ‘Forward’. Het lukt hem hierdoor steeds meer om massaprotesten en stakingen te organiseren met maar één doel: het verdrijven van de Britten. Uiteindelijk worden de Britten zo bang dat ze Subhash valselijk gaan beschuldigen. Subhash wordt in 1925 opgepakt en in de gevangenis gestopt vanwege zogenaamde connecties met de Bengal terroristen. In de gevangenis krijgt Subhash tuberculose en gaat zijn gezondheid sterk achteruit. Alsof dat niet erg genoeg is, begint Subhash in 1927 een hongerstaking in de gevangenis.
Om te voorkomen dat Subhash in Britse handen sterft en daardoor een martelaar wordt, laten de Britten hem vrij om naar zijn familie te gaan, zodat zij voor hem kunnen zorgen. Geïnspireerd door de dood van Bhagat Singh in 1931, besluit Subhash zijn strijd weer op te pakken. Hij weet dat hij voor zijn strijd hulp nodig heeft van buitenaf en neemt daarom in 1933 de boot naar Europa met als eindstop Wenen, Oostenrijk. In Oostenrijk ondergaat hij een operatie vanwege een steen in zijn galblaas. Na deze operatie gaat zijn gezondheid sterk vooruit en besluit hij zijn strijd voort te zetten, maar dan op internationaal niveau. Subhash noemt zichzelf de verbannen ambassadeur van Bharat. Zijn doel is om zoveel mogelijk Europese (niet-Britse) bondgenoten te vinden om hem te steunen. In Oostenrijk wordt Emilie Schenkl zijn secretaresse. Door de jaren heen leren ze elkaar steeds beter kennen en worden ze een verliefd stel. Uiteindelijk trouwen ze met elkaar in het geheim.
Bose weet dat hij geen hulp zal krijgen van Frankrijk, Nederland, Spanje en Amerika. Hij besluit hierdoor in 1933 noodgedwongen zijn reis voort te zetten naar Berlijn, Duitsland. In deze periode zijn in Duitsland de fascistische Nazi’s aan de macht met Adolf Hitler als hun leider. Bose heeft als doel Hitler te ontmoeten, omdat hij steeds meer uitgroeit tot de machtigste man van Europa. In Duitsland is Subhash sterk onder de indruk van de discipline, efficiëntie en eergevoel onder de bevolking.
Ondanks deze indruk is Subhash heel sterk gekant tegen Hitler’s ideeën. Zo zegt Hitler dat de mens bestaat uit rassen en dat het blanke ras het goddelijke ras is. Degene met blauwe ogen, blond haar en een blanke huid is volgens hem de übermensch (de goddelijke mens). Alle andere rassen vormen de inferieure rassen met het zwarte ras aan de onderkant. Volgens Hitler mogen de verschillende rassen niet met elkaar trouwen aangezien rassenmenging volgens hem leidt tot verzwakking van de mensheid. Dit vindt Bose natuurlijk erg kwetsend aangezien hij een blanke vrouw heeft. Hitler is zelfs zo racistisch dat hij zegt dat het goed is dat blanken over India heersen aangezien blanken geschikt zijn voor de wereldheerschappij. Door deze extreem racistische ideeën wil Bose niet netwerken met de Nazi’s en besluit hij terug te gaan naar Bharat.
In India wordt Subhash onder het volk als een held ontvangen en realiseert hij zich dat hij nog veel populairder is geworden, omdat hij als ambassadeur van het vrije Bharat in het buitenland fungeerde. Echter, er is een andere persoon die nog populairder is dan Bose zelf, Mahatma Gandhi. Gandhi heeft een andere opvatting over het verkrijgen van je vrijheid. Zo zegt Gandhi: ‘De weg naar je doel is even belangrijk als het doel zelf. Als je jouw doel haalt via geweld of andere slechte wegen, dan is jouw doel besmet met deze slechte elementen.’ Bose zegt echter net als Bhagat Singh dat Gandhi hierin wel gelijk heeft, alleen is er een verschil. Geweld is het met kracht onderdrukken van anderen voor jouw eigen gewin. Vechten voor je vrijheid, vaderland en eer is geen geweld maar zelfverdediging. Ondanks deze verschillen brengt Gandhi Subhash in 1938 toch binnen het bestuur van de Congres partij en krijgt hij zelfs toestemming van Gandhi om president van deze partij te worden. Bose zegt ja, omdat hij denkt dat hij via het parlement veel meer voor het volk gedaan kan krijgen en zo de onafhankelijkheid kan versnellen.
Binnen de partij raken Bose en Nehru (Gandhi’s rechterhand) steeds meer gescheiden van elkaar. Bose raakt steeds geïrriteerder door de slappe houding van de partij en Nehru. Al zijn pogingen om sneller op te komen voor de rechten van het volk of voor de onafhankelijkheid worden weggestopt in de bureaula. Uiteindelijk raakt Bose zo geïrriteerd dat hij in 1939 op een openlijke massabijeenkomst zelf de touwtjes in handen neemt en voor het oog van duizenden mensen en de media oproept om te vechten tegen de Britten. Hij zegt dat vechten tegen de Britten veel sneller zal werken met veel minder bloedvergieten, aangezien elke protestmars bloedig wordt neergeslagen. Als Bharat zal vechten, zullen er alleen veel doden vallen aan de Britse kant en veel minder aan de eigen kant, aangezien de Indiërs sterk in de meerderheid zijn. Na deze toespraak is Gandhi zo geschokt dat hij Subhash onmiddellijk uit de partij zet. Op 22 juni datzelfde jaar zet Subhash zijn eigen partij op, genaamd ‘Forward Bloc’. Maar gebeurtenissen aan de andere kant van de wereld zullen hem en zijn partij sterk tegenwerken.
Augustus 1940. Duitsland valt Engeland aan en overal zijn er geruchten van een Duitse invasie van Engeland. Door deze geruchten komt de conservatieve nationalist Winston Churchill aan de macht in Engeland. Churchill zegt dat Engeland boven alles gaat en dat er voor de verdediging van Engeland een hard regime moet komen in India. Churchill geeft het bevel om alle anti-Britse personen in Bharat op te pakken en zo nodig te martelen in de gevangenis. Door deze acties groeit de afkeer onder het volk. Zelfs mensen die eerst geen moeite hadden met de Britse overheersing beginnen een hekel te krijgen aan de Britten. Uiteindelijk worden Subhash Chandra Bose en al zijn volgelingen in 1940 gearresteerd en komt er een einde aan de Forward Bloc.
Door het toenemende terreur in zijn vaderland begint Subhash met een hongerstaking in de gevangenis. Net als in 1927 houdt hij het weer lang vol en gaat zijn gezondheid sterk achteruit. Ondanks de martelingen in de gevangenis zet Subhash zijn stille strijd voort. Uiteindelijk komt het zo ver dat Subhash op sterven na dood ligt. De Britten zijn bang dat hij in Britse handen zal sterven en daardoor tot een martelaar zal uitgroeien. Net als in 1927 laten de Britten hem vrij, alleen deze keer hebben de Britten een list. Zodra Subhash’ gezondheid op peil is, zullen ze hem weer oppakken. Subhash komt hier achter en pakt net op tijd de trein richting Kabul, Afghanistan. De Britten organiseren meerdere geheime operaties, met als doel de ondergedoken Subhash te vinden en te vermoorden. Subhash voelt dat het te heet onder de voeten wordt en pakt weer de trein verder richting het noorden naar Moskou, Sovjet-Unie.
In de Sovjet-Unie (het huidige Rusland) zijn de communisten aan de macht. In Moskou is Subhash erg onder de indruk van het communisme. In het kort houdt dit in dat iedereen gelijk is aan elkaar en dat er een sterke overheid moet zijn om die gelijkheid te waarborgen. Subhash is altijd al geïnspireerd door de communisten en wil maar al te graag netwerken met hun leider, Stalin. Stalin vertrouwt Subhash echter niet. Sterker nog, hij ziet Subhash als een Britse spion en laat geheime agenten hem in de gaten houden. Subhash merkt dat hij niet welkom is en pakt het vliegtuig naar Berlijn, Duitsland. Op 22 juni 1941 valt Duitsland de Sovjet-Unie aan. Bose is erg geschokt, want hij ziet de Sovjet-Unie nog steeds als een bondgenoot tegen de Britten. Deze invasie zorgt echter ook voor nieuwe kansen voor Bose.
Zodra ze de Sovjet-Unie hebben veroverd, zijn de Duitsers van plan om door te gaan tot India. Bose vindt dit een interessant idee, want zodra de Duitsers India bereiken, kan Bose met zijn leger Bharat bevrijden. Hij hoeft alleen te wachten op het juiste moment. In Berlijn zet hij een kantoor op waar 30 man voor hem werken. Bose noemt het de ‘Free India Center’ en verspreid hiermee anti-Britse propaganda in Bharat via zijn ‘Azad Hind Radio’. Bose wil hiermee het Brits- Indiase leger van 2 miljoen man sterk beïnvloeden, aangezien zij de ruggengraat vormen voor de Britse overheersing. Naast de anti-Britse propaganda in Bharat focust Subhash zich op het stadje Annaburg, waar de Duitsers duizenden Brits-Indische soldaten, die in Noord- Afrika hebben gevochten, gevangen houden.
In de herfst van 1941 bezoekt Subhash zijn landgenoten en houdt hij een toespraak. Hij zegt dat de Engelsen hebben laten zien dat ze niet om hen geven en dat ze hen alleen gebruiken voor hun eigen gewin. Hij verzoekt zijn landgenoten om samen met hem een speciaal Indiase bevrijdingslegioen te worden. Bose krijgt hierdoor een leger van ongeveer 15.000 man dat hij ‘Azad Hind Fauj (= vrij Indiaas leger)’ noemt en hij verrast het Duitse volk door een militaire parade te organiseren door Berlijn. In deze periode krijgt Subhash de bijnaam ‘Netaji’, wat leider betekent.
Nadat duidelijk wordt dat de Duitsers de Sovjet- Unie niet zullen verslaan en Bharat dus niet zullen bereiken, gaat Subhash opzoek naar nieuwe bondgenoten. Hij weet dat de Japanners tienduizenden Brits-Indiase soldaten gevangen houden in Maleisië en besluit in april 1943, via een Duitse onderzeeër, naar Maleisië te gaan. Net als in Duitsland haalt Subhash ook hier de Indiërs over te vechten voor hun vaderland, met zijn wereldberoemde uitspraak:
‘Geef mij bloed en ik geef u vrijheid’
Met deze uitspraak maakt hij duidelijk dat zelfopoffering nodig is om vrijheid te bereiken. In Maleisië lukt het Bose om een leger van 50.000 man sterk uit de grond te stampen. Subhash werkt samen met de Japanners een plan uit. Het plan is als volgt: het Japanse leger verovert Birma van waaruit Bose met zijn leger zal doorstromen tot aan Calcutta. Eenmaal in Calcutta, zal Bose een revolutie ontketenen en zijn leger sterk uitbreiden, om zo de rest van Bharat te bevrijden. Voordat de oorlog begint vraagt Subhash op zijn radio om de zegen van Mahatma Ghandi en noemt hem de vader van Bharat.
In juli 1944 begint de oorlog in Birma en het ziet er goed uit voor Bose, aangezien de Japanners Bharat bereiken. Eenmaal in Bharat worden de Britten voor het eerst geconfronteerd met een goed uitgerust, onafhankelijk Indiaas leger van 50.000 man sterk. Bose begint het gevecht met de woorden ‘Inquilab Zindabad’. De Britten leiden zware verliezen, maar weten de AHF tegen te houden bij Kohima en Imphal. De Britten zijn allang op de hoogte van Subhash’ plan en hebben spionnen gestuurd om bij de AHF te infiltreren en zo nodig te saboteren. Hierdoor lijdt de AHF zware verliezen. Uiteindelijk verliest Bose de oorlog en wordt zijn leger helemaal verslagen. Samen met de Amerikanen, verdrijven de Britten de Japanners, en daarmee ook Bose. Na het gooien van twee atoombommen op de Japanse steden Hiroshima en Nagasaki, geeft Japan zich over.
Op 2 september 1945 is de Tweede Wereldoorlog (ong. 70 miljoen doden) voorbij en is Japan in handen van de Amerikanen. Wat er daarna met Bose is gebeurd weet niemand. Op 18 augustus 1945 stapt Bose in een vliegtuig, maar niemand weet wat er met dat vliegtuig is gebeurd. Het is helemaal nergens geland. De officiële (Britse) verklaring is dat Bose in 1945 is omgekomen door een vliegtuigongeluk in Taiwan. Het rare is, dat Taiwan later in een Indiaas en Amerikaans onderzoek aangeeft dat er in die tijd helemaal geen vliegtuigongeluk is gebeurd. Bose is gewoon plotseling verdwenen. Wat er uiteindelijk met Subhash Chandra Bose is gebeurd is tot op de dag van vandaag niet duidelijk. Wat wel overduidelijk is, is dat hij door zijn moed, zelfopoffering en organisatievermogen ervoor heeft gezorgd dat hij nog steeds bekend staat als ‘Netaji’. Door zijn eigenschappen vormt hij een voorbeeld op het gebied van leiderschap en laat hij zien wat je kunt bereiken wanneer je deze eigenschappen inzet om een ideaal te bereiken.
