Jijabai was de moeder van Chatrapati Shivaji, stichter van het Imperium Maratha. Ze trouwde op jonge leeftijd met Shahaji Bhosale, een nobel man en een militaire bevelhebber onder sultans van Adil Shahi van Bijapur in het huidige Karnataka. Zij was zijn tweede vrouw.
Jijabai een beschermster van haar land en cultuur en tevens een gids die Shivaji’s denken al in een vroeg stadium richting dharma en liefde voor zijn land en volk stuurde. Ze was het toonbeeld van zelfrespect. Ze heeft veel te verduren gehad noch zei ze er wat over of liet ze het merken, dit werkte als een bron van inspiratie voor haar heldhaftige zoon. Zij heeft getoond dat een moeder werkelijk de eerste guru is voor het kind.
Jijabai werd geboren in Sidhekhed, een stad in de deelstaat van Maharashtra. Zij werd met liefde opgevoed door haar ouders; Lakhuji Jadhav Rao (een prominente commandant van Sindhekhed in het huidige district Buldhana) en Malasa Bai. Jadhav Rao en nog vele andere Sardars waren bevriend met de moslimleiders die grote delen van Bharat regeerden. Onder de Sardars heerste er een verschrikkelijke haat. Hiervan maakten de Nizam’s goed misbruik om hun positie als alleenheerser te behouden.
Het was Holi en alle vrienden van Jadhav Rao waren bij elkaar gekomen om deze uitzonderlijke dag te vieren. Maloji Shiledar en zijn zoon Shahaji, waren ook aanwezig. Shahaji en Jijabai waren aan het spelen toen Maloji zei dat de twee een leuk koppel waren en van mening was dat Jijabai zijn schoondochter zou worden. Jadav Rao wou niet dat er iemand van zo’n lage status als Maloji de hand van zijn dochter zou krijgen. Maloji, een man met heel veel zelfrespect, accepteerde dit niet en vertrok beledigd.
Op een avond droomde Maloji dat een godheid voor hem verscheen en zei dat er een groot persoon geboren zou worden in zijn familie, wiens glorie grote bekendheid zou krijgen. Toen Maloji op het plantage ging werken met zijn broers vond hij een kist vol goud en andere rijkdommen. Maloji werd steeds invloedrijker; hij breide het leger uit en steeds meer dorpen begonnen hem met respect te behandelen. Maloji besloot om zijn rijkdom in goede daden te steken, omdat hij wist dat een egoïstische man nooit geëerd zou worden. Alleen degene die zijn lichaam, intellect en rijkdom opoffert is het waard om geëerd te worden. Hij besloot de vernietigde mandirs te herstellen en gaf armen voedsel. Maloji werd bekend en gevreesd door de Nizam’s, dat ze hem een hoger positie gaven. Hij eiste van Jadhav Rao zijn dochter Jijabai te laten trouwen met Shahaji. Nadat hij zijn doel had bereikt, kookte Jadhav Rao van woede en haat. Na de dood van Maloji nam Shahaji zijn verantwoordelijkheden over en diende de Nizam’s net als zijn vader. Ondanks het feit dat Shahaji en Jijabai getrouwd waren, waren er nog steeds wrijvingen tussen de families. Jadhav Rao sloot zich aan bij de mughals om zo wraak te kunnen nemen op zijn schoonzoon. Jijabai vond de vijandigheid die er heerste tussen de families heel erg triest en erger nog het feit dat haar vader en echtgenoot de moslims dienden. Jijabai streefde naar onafhankelijkheid van deze buitenstaanders.
Ondertussen veroverden de Mughals vele delen van Bharat en kwamen uiteindelijk in Maharashtra. Jadhav Rao voegde zijn leger bij die van de Mughals. Shahaji en zijn leger vochten 6 maanden heldhaftig en redden het fort. Jadhav Rao was bezig met een sluw plan om zijn schoonzoon te vermoorden. Toen Shahaji erachter kwam, was het echter te laat om te verdedigen. Hij vluchtte met Jijabai, zijn 4 maanden zwangere vrouw. Ze waren te paard het was een groot risico voor Jijabai en hun kind. Jijabai zei tegen Shahaji dat hij alleen verder moest gaan en dat zij zichzelf wel kon redden. Shahaji had geen keus, de vijand was hen op de hielen, dus liet hij Jijabai achter en ging verder zonder haar. Na een tijdje werd Jijabai gevonden door Jadhav Rao’s mannen. Jadhav Rao zag haar toestand en zei tegen haar om naar zijn huis te gaan en daar te blijven. Jijabai antwoordde haar vader: “ U wilt nog steeds wraak op mijn echtgenoot. Hier sta ik voor u. Doe wat u zo graag verlangt. Ik heb niks te zoeken in uw huis. Vanaf de dag dat ik in het huis van mijn schoonfamilie kwam, behoorde ik niet meer tot uw familie. Het huis van mijn echtgenoot is mijn hemel, ook al is het een hutje. Ik zal dood gaan als de vrouw van Shahaji”. Toen Jadhav Rao dit hoorde werd hij woedend en brulde: “Jiju, weet je tot wie je blabbert”. Ze antwoordde daarop dat ze precies wist tot wie ze sprak en dat zij geen kind meer was. Ze was een Maratha vrouw en die zijn voor niemand bang, alleen voor hun echtgenoot. Ze zei dat ze geen bescherming nodig had van haar vader en vroeg hem te vertrekken. Haar vader liet haar achter in het bos. Ondertussen stuurde Shahaji een trouwe dienaar om Jijabai veilig onder te brengen in het Shivaneri fort.
Jijabai had de moed om elke moeilijkheid te trotseren, ze was een toonbeeld voor zelfrespect. Ze werd erg verdrietig toen ze alle heilige plaatsen vernield zag staan. Ze leefde in luxe, had parels en diamanten, maar voelde er niets voor. Ze zat liever voor het beeld van Durga Mata en bad tot haar. Ze vroeg kracht om een einde de maken aan de valse trots het Maratha keizerrijk. Ze vond dat de Sardars die de Mughals dienden geen zelfrespect hadden en geen kennis hadden over hun cultuur en dharma. Ze hadden een held nodig net als Shri Raam om alles weer te reorganiseren en de strijd te leiden tegen de Mughals. Jijabai hield van de Ramayan en de Mahabharat. Ze bestudeerde vaak ook politieke problemen. Ze werd goed verzorgt, maar ze wilde geen lekker eten en overbodige luxe. Ze wilde liever bergen beklimmen, zwaard vechten, politieke problemen oplossen of discussiëren, paardrijden en het meest verbazingwekkende: gewapend vechten tegen tijgers.
Jijabai kreeg bericht dat haar huis in brand was gestoken en dat haar hele familie in één keer was uitgeroeid. De Mughals bleven maar doorgaan Bharat te vernielen tot er niets meer over zou blijven, geen cultuur en geen dharma. Jijabai werd er steeds kwader om.
Op 19 februari 1630 werd haar zoon Shivaji geboren. Ze had een zoon en het was haar taak om haar zo te vormen tot de redder van haar land. Shahaji regelde verblijf voor Jijabai en Shivaji in Pune. Daar verbleven ze bij Dadaji Kondadev, een man die Pune weer had hersteld. Dadaji vertelde Shivaji over de glorieuze geschiedenis van Bharat zodat hij trots zou worden op Bharat. Onder leiding van Jijabai werden veel Mandirs gebouwd in Pune. Elke dag vertelde zij Shivaji, verhalen uit de Ramayan en de Mahabharat. In 1630 trouwde Shahaji met iemand anders, hierna bezocht hij Jijabai en Shivaji heel erg weinig. Jijabai vond het erg, maar dat maakte haar liefde voor Shahaji niet minder.
Jijabai verloor de hoop niet. Ze besteedde al haar tijd aan het opvoeden van Shivaji met de eigenschappen die zij nodig vond voor het bereiken van haar doel. Shivaji groeide op en streed voor vrijheid. Hij veroverde fort na fort, Jijabai was ontzettend trots op hem. Shivaji werd koning in 1674, waar Shivaji zijn hele leven voor vocht werd nu werkelijkheid. Op de 12de dag na de kroning van Shivaji overleed Jijabai.
Jijabai was een trouwe schoondochter, echtgenote en moeder. Als zij haar zoon niet alles over haar dharma en cultuur had meegegeven, zouden er vandaag de dag geen Hindoes bestaan. Jijabai heeft veel problemen moeten trotseren om Shivaji groot te brengen en hem succesvol te laten zijn in zijn missie. Ze heeft ervoor gezorgd dat haar zoon capabel genoeg was om heldhaftige daden te verrichten. Jijabai is een voorbeeld van maatritva, wat moederschap betekent. Zij heeft getoond wat de verantwoordelijkheid van een moeder is en wat de moeder kan bereiken in een gemeenschap, door haar kinderen goed te vormen.
