Er was eens een jongen die op jonge leeftijd bij een gevaarlijk auto-ongeluk zijn linkerarm had verloren. Deze tienjarige jongen had een sterke wil en veel doorzettingsvermogen. Ondanks zijn lichamelijk gebrek besloot hij vastberaden om de vechtsport judo te leren. De jongen begon lessen te nemen bij een oude Japanse judomeester. Hij volgde de instructies goed op en beheerste de lesstof erg snel. Om deze redenen begreep de jongen niet waarom de leraar hem na drie maanden training slechts één techniek had aangeleerd. Na lang nadenken besloot de jongen zijn vraag eindelijk te stellen: “Meester, zou ik niet meer judotechnieken moeten leren?” “Dit is de enige techniek die je kent, maar dit is de enige techniek die je dient te kennen,” antwoordde de leraar. De jongen begreep niet volledig wat de leraar hiermee bedoelde, maar hij vertrouwde zijn meester en bleef daarom trainen.
Maanden later nam de leraar de jongen mee naar zijn eerste toernooi. Geheel verbaasd over zijn prestatie, won de jongen de eerste twee wedstrijden met gemak. De derde wedstrijd bleek wat moeilijker te zijn, maar na een klein poosje werd de tegenstander ongeduldig en verloor. De jongen gebruikte erg vaardig zijn enige aangeleerde techniek om de wedstrijden te winnen. Nog steeds verwonderd door zijn eigen succes, kwam de jongen vervolgens in de finale te staan. Deze keer was zijn tegenstander groot gebouwd, sterk en een duidelijk ervaren vechter.
In het eerste deel van de wedstrijd leek het alsof de jongen deze wedstrijd niet zou winnen. Bezorgd dat de jongen – die door het gemis van zijn linkerarm erg kwetsbaar oogde – gewond zou raken, laste de scheidsrechter een time-out in. Net op het moment dat de scheidsrechter de wedstrijd wilde beëindigen, stapte de judoleraar van de jongen naar voren. “Nee!” sprak de leraar, “Laat hem zijn wedstrijd afmaken.” Kort nadat de wedstrijd weer begon, maakte de tegenstander de fout om zijn alertheid voor een moment te minderen. Op dat ogenblik handelde de jongen met grote snelheid en gebruikte zijn enige geleerde techniek om de tegenstander te vloeren. De jongen won de finale en werd uitgeroepen tot winnaar van de dag. Op zijn allereerste toernooi werd hij kampioen.
Op de terugweg evalueerden de jongen en de leraar iedere wedstrijd van het toernooi. Op een gegeven moment in dit gesprek verzamelde de jongen al zijn moed om de leraar de vraag te stellen waar hij sinds zijn overwinning mee zat. “Meester, hoe heb ik het toernooi kunnen winnen met de beheersing van slechts één techniek?” “Je hebt gewonnen om twee redenen,” antwoordde de leraar op een rustige toon. “Ten eerste heb je geleerd één van de moeilijkste worpen in heel judo bijna volledig te beheersen. En ten tweede, de enige gekende manier voor een tegenstander om zichzelf te verdedigen tegen deze techniek is om jou linkerarm vast te grijpen.”
Het komt geregeld voor in het leven dat wij onze gebreken zien als zwakke punten en hier ook naar handelen. Dit verhaal leert ons echter het volgende:
Een gebrek vormt eigenlijk alleen een zwak punt op het moment dat we negatief erover denken, de moed opgeven en niet meer in onszelf geloven.
Leer daarom zowel goede als ´slechte´ omstandigheden altijd positief te gebruiken om je doelen te bereiken, door vastberaden en gedisciplineerd te werk te gaan. Een tweede, nog belangrijkere les die we terugvinden in het bovenstaande is de vaardigheid om potentie in anderen te ontdekken. Dit houdt in dat we naar een ieder zijn eigenschappen kijken in het licht van kracht en mogelijkheid, in plaats van tekortkoming en zwakheid. Deze eigenschap is kenmerkend voor een effectieve leider en zorgt door middel van goede karaktervorming uiteindelijk voor het opbouwen van een duurzame maatschappij, waar de juiste personen de juiste taken uitvoeren.
