Heel lang geleden was er een mooie appelboom. Een klein jongetje hield er heel erg veel van om naar de boom toe te komen en er iedere dag te spelen. Hij klom naar het allerhoogste punt van de boom, at vaak de appels die eraan hingen en viel na het spelen vermoeid in slaap in de schaduw van de boom. Hij hield erg veel van de boom en omgekeerd vond de boom het ook erg fijn om te spelen met het lieve kindje.
Naarmate de tijd verstreek en de kleine jongen opgroeide, speelde hij niet meer iedere dag bij de boom. Op een dag kwam de jongen weer naar de boom toe met een droevig gezicht. “Kom eens met me spelen,” zei de boom opgewekt aan de jongen. “Ik ben geen klein kindje meer, ik speel niet meer bij bomen zoals ik dat vroeger deed,” antwoordde de jongen. “Ik wil graag speelgoederen hebben en ik heb geld nodig om ze te kopen.”
De boom vond het niet leuk om de jongen van wie hij zoveel hield verdrietig te zien en zei: “Het spijt me heel erg, ik heb geen geld … maar je kunt mijn appels plukken en ze verkopen om wat geld te krijgen.” Toen de jongen dit hoorde was hij erg blij. Hij plukte al de appels die aan de boom hingen en vertrok erg gelukkig naar de markt om ze te verkopen. Nadat de jongen de appels had geplukt kwam hij niet meer terug. Dit maakte de boom erg verdrietig.
Op een dag kwam de jongen weer terug, dit vrolijkte de boom heel erg op. “Kom je met me spelen?” vroeg de boom vol verwachting. “Ik heb geen tijd om te spelen. Ik moet werken voor mijn gezin. We hebben een huis nodig voor onderdak. Kun je mij helpen hiermee?” “Sorry, ik heb geen huis, maar je kunt wel mijn takken eraf hakken om jou huis mee te bouwen.” De jongen hakte al de takken af van de boom en vertrok erg gelukkig. De boom was blij om de jongen gelukkig te zien, maar de jongen kwam hierna niet meer terug. De boom was nu weer eenzaam en verdrietig.
Op een warme zomerdag keerde de jongen weer terug en de boom was erg blij hem weer te zien. “Kom met me spelen,” zei de boom opgewekt aan de jongen. Hierop antwoordde de jongen: “Ik ben droevig en ik word oud. Ik wil graag gaan varen op de zeeën en oceanen, maar ik heb geen boot. Heb jij een boot voor me?” “Gebruik mijn stam maar om je boot te bouwen. Dan kun je ver weg varen en gelukkig zijn.” Dus de jongen hakte delen van de stam af zodat zijn boot gemaakt kon worden. Hij ging varen en kwam niet meer terug voor een heel lange tijd.
Uiteindelijk keerde de jongen terug, nadat hij weg was geweest voor heel veel jaren. “Sorry, mijn jongen, maar ik heb niets meer voor je,” zei de boom bedroefd. “Er groeien geen appels meer aan me die je kan eten…” “Ik ben te oud geworden en ik heb geen tanden meer om te bijten,” zei de jongen hierop. “Ik heb ook geen goede stam en takken meer voor je waarop je kunt klimmen om te spelen…” “Daar ben ik veel te oud voor geworden,” gaf hij als antwoord. “Ik kan je echt niets meer geven. Het enige wat ik nog heb zijn mijn stervende wortels,” zei de boom met erg veel verdriet. “Ik heb nu niet veel nodig, alleen een plaats om te rusten. Ik ben moe geworden na al deze jaren,” antwoordde de jongen tegen de boom. “Dat is goed! Oude boomwortels zijn de beste plek om te leunen en te rusten. Kom maar bij me zitten en rust maar uit.” De jongen zat neer en de boom was erg blij en glimlachte met tranen.
Dit is het verhaal van veel mensen, waar de boom onze ouder is. Als we nog klein zijn houden we er erg veel van om met onze moeder en vader te spelen. We groeien op en verlaten ons ouders hun huis, waarna we soms alleen terugkeren als we iets nodig hebben of als we problemen hebben. Het lijkt misschien erg gemeen hoe de jongen in dit verhaaltje de boom behandelt die hij ooit zo erg liefhad, maar in feite doen vele mensen dit ook door hun ouders niet genoeg te waarderen. Het maakt niet uit wat er gebeurt, onze ouders zullen er altijd voor ons zijn en ze zullen je alles geven wat ze hebben om je gelukkig te maken.
Vergeet zelf nooit hoe belangrijk je ouders zijn voor je en blijf ze altijd met respect en eerbied behandelen, want ze zullen er niet voor altijd zijn …
