Er was eens een dag waarop alle gevoelens en emoties op vakantie gingen naar een klein eilandje. Op hun eigen uitzonderlijke manier had een ieder het er naar zijn zin. De gezellige sfeer werd echter verstoord door een plotselinge waarschuwing voor een hevige storm die opkomst was. Iedereen moest met spoed het eiland verlaten. Dit zorgde voor veel onrust en paniek. Alle gevoelens en emoties haastten zich terug naar hun bootjes. Ook bootjes die op de heenweg beschadigd waren, werden vlug gerepareerd en klaargemaakt voor vertrek.
Ondanks het dreigende gevaar wilde Liefde het eiland niet verlaten. Er was nog zo veel leuks te beleven! Maar naarmate de wolken steeds donkerder begonnen te worden, realiseerde ook Liefde zich uiteindelijk dat het de hoogste tijd was om te vertrekken. Helaas was het al erg laat en was er geen leeg bootje meer over. Zoekend naar hulp keek ze hoopvol om zich heen. Net toen Liefde wanhopig begon te worden, kwam Welvaart langs in een weelderige boot. Liefde schreeuwde hem toe: “Welvaart, kun je mij alsjeblieft meenemen in jou boot?” “Nee,” antwoordde Welvaart, “mijn boot is helemaal vol met mijn waardevolle eigendommen, zoals goud, zilver en juwelen. Ik heb geen plaats meer voor jou.”
Een poosje later voer Trots langs in een mooi bootje. Opnieuw schreeuwde Liefde: “Kun je mij helpen, Trots? Ik zit hier vast en ik heb een lift nodig. Neem me alsjeblieft met je mee.” Trots antwoordde hoogmoedig: “Nee, ik kan je niet meenemen. Stel je eens voor hoe vies mijn prachtige boot zou worden door jou modderige voeten!” Na een tijdje kwam Verdriet voorbij. Liefde vroeg weer om hulp, maar het was allemaal tevergeefs. “Nee, ik kan je niet met me meenemen. Ik ben zo verdrietig. Ik wil nu graag alleen zijn.” Ook toen Vreugde een paar minuten later langskwam riep Liefde om hulp, maar Vreugde was zo gelukkig dat hij niet eens om zich heen keek en de kreet om hulp ook niet hoorde.
Liefde werd verdrietig, omdat niemand haar wilde helpen in tijd van nood. Ze werd steeds onrustiger, want ze zat nog steeds alleen vast op het eiland. Net op dat moment riep iemand vanuit de verte, “Kom Liefde, ik zal je met mij meenemen.” Liefde wist niet wie degene was die zo groothartig was om haar te helpen, maar sprong zo snel als ze kon in het bootje. Ze was eindelijk gerustgesteld dat ze alsnog zou aankomen op een veiligere plek. Toen Liefde later aan land van boord ging, ontmoette ze Kennis. Verward vroeg Liefde aan hem: “Kennis, weet jij misschien wie er zo aardig en behulpzaam was om mij te helpen toen niemand anders dat deed?” Kennis glimlachte en zei, “Oh, dat was Tijd.” “En waarom zou Tijd nou voor mij stoppen om me mee te nemen en in veiligheid te brengen?”, vroeg Liefde zich af. Kennis glimlachte met een wijze blik en antwoordde hierop: “Omdat alleen Tijd weet hoe speciaal en belangrijk je werkelijk bent en waartoe je allemaal in staat bent. Liefde is het enige dat vrede en gelukzaligheid in deze wereld kan brengen. Niets is daarom zo waardevol als dat jij bent.”
Dit verhaal leert ons een belangrijke les. Wanneer we welvarend zijn, zien we liefde over het hoofd. Als we ons belangrijk voelen, vergeten we liefde. Zelfs in vreugde en verdriet vergeten we liefde. Alleen naarmate de tijd verstrijkt realiseren we ons het belang van liefde in ons leven. Maar waarom zouden we zolang wachten? Wacht liever niet af tot het al te laat is, maar leer elkaar altijd lief te hebben en de liefde die je van anderen krijgt ook tijdig te waarderen.
